Super User
Kategoria:

Czcionki

Wielkość

selektor { font-weight: rozmiar }

Imienne wartości absolutne:

  • xx-small - najmniejsza
  • x-small - mniejsza
  • small - mała
  • medium - średnia
  • large - duża
  • x-large - większa
  • xx-large - największa

Rodzaj

selektor { font-weight: rodzaj,rodzaj1,rodzaj2,... }

Rodziny ogólne

  • serif - czcionka szeryfowa (końcówki znaków posiadają "ozdobniki"), np.: 'Times New Roman', Georgia, Garamond, Bodoni
  • sans-serif - czcionka bezszeryfowa (końcówki znaków są proste), np.: Arial, Verdana, 'Trebuchet MS', Helvetica, Univers, Futura
  • monospace - czcionka o stałej szerokości znaków - monotypiczna (wygląda, jak pisana na maszynie), np.: Courier, 'Courier New'
  • cursive - czcionka mająca pewne cechy pochyłej (wygląda, jak pisana ręcznie)
  • fantasy - czcionka fantazyjna (dekoracyjna)

To jest czcionka 'Courier New'

To jest czcionka 'Times New Roman'

To jest czcionka Verdana

 

To jest rodzina ogólna serif

To jest rodzina ogólna sans-serif

To jest rodzina ogólna monospace

To jest rodzina ogólna cursive

To jest rodzina ogólna fantasy

Czcionki osadzone

Na koniec ostatnia (najbardziej zaawansowana) możliwość ustalania kroju czcionki - czcionki osadzone. Jak czytelnik zapewne zauważył, ustalenie rodzaju czcionki, wcale nie jest takie proste. O czcionce przy użyciu której zostanie wyświetlona nasza strona WWW, decyduje zestaw "fontów" zainstalowanych przez użytkownika (w jego systemie operacyjnym). Praktycznie nie można przewidzieć rezultatu, gdyż na dobrą sprawę nie wiemy, jaki system posiada internauta odwiedzający nasz serwis. Używanie podstawowych rodzajów czcionek ('Times New Roman', Arial, 'Courier New', Helvetica), nie zawsze musi nam odpowiadać, a poza tym nie gwarantuje oczekiwanego rezultatu w stu procentach.

Okazuje się jednak, że istnieje sposób, pozwalający używać na stronie WWW dowolne czcionki, bez obawy o niepoprawne wyświetlanie. Możliwe jest umieszczenie na serwerze specjalnego pliku z czcionkami, z którego korzysta przeglądarka, podczas wyświetlania strony. Nawet jeśli użytkownik nie będzie posiadał wymaganego kroju, zostanie on automatycznie pobrany z Internetu i dynamicznie tymczasowo zainstalowany w jego systemie. Użytkownik nie będzie mógł z takiej czcionki korzystać po wyjściu z serwisu - chroni to prawa autorskie producentów czcionek.

Osadzanie czcionki bezpośrednio na stronie, odbywa się w arkuszu stylów (wewnętrznym lub zewnętrznym)

Styl

selektor { font-style: styl }

Natomiast jako "styl" należy wpisać:
  • normal - czcionka normalna (podstawowa)
  • italic - czcionka pochylona (jeżeli niedostępna, automatycznie wybierany jest styl oblique)
  • oblique - również czcionka pochylona (podobna jak poprzednio)

Polecenie pozwala nadać czcionce określony styl. Może to być: czcionka zwyczajna, pochylona lub pochylona drugiego rodzaju. Dwie ostatnie są wyświetlane bardzo podobnie. Różnica między nimi polega na tym, że czcionka italic faktycznie jest osobnym krojem, natomiast oblique może zostać wygenerowana przez pochylenie zwykłej czcionki.

styl normal

styl italic

styl oblique

Waga

selektor { font-weight: waga }

Natomiast jako "waga" należy wpisać:
  1. Wartości absolutne:
    1. normal - czcionka normalna (podstawowa)
    2. bold - czcionka pogrubiona
    3. 100200300400 (odpowiednik "normal"), 500600700 (odpowiednik "bold"), 800900 - każdy następny numer wskazuje wagę czcionki przynajmniej tak samo wytłuszczonej jak dla poprzedniej wartości w sekwencji

waga normal (400)

waga bold (700)

waga 100

waga 200

waga 300

waga 400 (normal)

waga 500

waga 600

waga 700 (bold)

waga 800

waga 900

2.Wartości względne:

  • lighter - czcionka mniej wytłuszczona od odziedziczonej lub przypisanej do znacznika (np. typowo znaczniki <b>...</b> oraz <strong>...</strong> mają przypisaną domyślną wagę "bold")
  • bolder - czcionka bardziej wytłuszczona

Wariant

selektor { font-weight: wariant }

Natomiast jako "wariant" należy wpisać:

  • normal - czcionka normalna (podstawowa)
  • small-caps - kapitaliki

Polecenie pozwala wybrać wariant czcionki jako "kapitaliki", czyli tekst napisany wielkimi literami, lecz czcionką o wielkości małych liter.

Wariant normal

Wariant small-caps

Atrybuty mieszane

selektor { font-weight: wartość atrybutu }

Natomiast jako "wartości atrybutów" należy wpisać konkretne wartości atrybutów, dotyczących czcionek, które będą oddzielone od siebie spacjami. Należy je wpisywać w następującej kolejności (przy czym można niektóre pominąć):

  • font-style
  • font-variant
  • font-weight
  • font-size
  • line-height
  • font-family

Polecenie to pozwala w wygodny sposób zdefiniować wszystkie atrybuty dotyczące czcionek. Już nie musimy wypisywać kolejno wszystkich cech, a jedynie ich konkretne wartości.

Wszystkie wartości należy wpisywać w określonej kolejności (przy czym można niektóre pominąć), a także oddzielić je od siebie spacjami. Dodatkowo przed line-height (odstęp między wierszami) należy obowiązkowo postawić ukośnik (ponieważ atrybuty font-size oraz line-height mogą mieć takie same wartości, a więc musimy je jakoś odróżnić). Nie ma wymogu, aby podawać w tej deklaracji pełną listę cech składowych, jednak jeśli jakąś opuścimy, zostanie jej przypisana wartość domyślna.

Rozciągnięcie

selektor { font-weight: rozciąg }

Natomiast jako "rozciąg" należy wpisać:

  • ultra-condensed - najbardziej ścieśniona
  • extra-condensed
  • condensed - ścieśniona
  • semi-condensed
  • normal - czcionka normalna (podstawowa)
  • semi-expanded
  • expanded - rozciągnięta
  • extra-expanded
  • ultra-expanded - najbardziej rozciągnięta

Polecenie pozwala ustalić poziome rozciągnięcie czcionki na ekranie. Tekst rozciągnięty będzie zajmował więcej miejsca w linii, natomiast ściśnięty - mniej.

Proporcje

selektor { font-weight: proporcje }

Natomiast jako "proporcje" należy wpisać konkretną wartość, określającą stosunek wysokości małej litery do wysokości całej czcionki (liczba z przedziału 0...1).

Subiektywny odbiór wielkości czcionki - a przez to jej czytelność - zależy bardziej od wysokości małej litery (1ex) niż od wysokości całej czcionki (1em). Dzieje się tak dlatego, ponieważ pomimo określenia takiego samego rozmiaru, różne czcionki posiadają różne proporcje, czyli stosunek wysokości małej litery do wysokości całej czcionki (1ex/1em). Oto proporcje wybranych czcionek:

 

  • Times New Roman - 0.46 (domyślna w Internet Explorerze)
  • Verdana - 0.58
  • Comic Sans MS - 0.54
  • Trebuchet MS - 0.53
  • Georgia - 0.5
  • Myriad Web - 0.48
  • Minion Web - 0.47
  • Gill Sans - 0.46
  • Bernhard Modern - 0.4
  • Caflish Script Web - 0.37
  • Flemish Script - 0.28

Przy deklarowaniu rodzaju czcionki zawsze istnieje niebezpieczeństwo, że użytkownik nie będzie posiadał zdefiniowanych przez Ciebie czcionek. Wtedy cały tekst na ekranie zostanie napisany czcionką domyślną. Może się jednak zdarzyć tak, że przy podanym rozmiarze, czcionka domyślna będzie dużo mniej czytelna lub zbyt "wysoka" i przez to strona straci estetykę. Powodem są właśnie znacznie różniące się proporcje. Aby zabezpieczyć się na taki wypadek, należy określić proporcje czcionki, za pomocą powyższego polecenia. Dzięki temu, niezależnie od rodzaju czcionki, tekst będzie tak samo czytelny, ponieważ przeglądarka automatycznie dobierze odpowiednią jej wielkość - zgodnie ze wzorem:

w' = w * (p / p')

gdzie:

  • w - wysokość czcionki określona w poleceniu
  • p - proporcje określone w poleceniu
  • w' - obliczona wysokość
  • p' - proporcje dostępnej czcionki

Tekst

Kolor

selektor { color: kolor }

Natomiast jako "kolor" należy podać definicję koloru.

Polecenie pozwala ustalić dowolny kolor tekstu.

kolor red

kolor #66AAFF

kolor #69C

kolor rgb(255,33,170)

kolor rgb(25%,75%,75%)

kolor systemowy Highlight

Dekoracja

selektor { text-decoration: dekoracja }

Natomiast jako "dekoracja" należy podać:
  • none - bez zmian
  • underline - podkreślenie
  • line-through - przekreślenie
  • overline - nadkreślenie
  • blink - migotanie tekstu (tylko Netscape/Mozilla/Firefox i Opera 7)

Polecenie umożliwia na wybór określonej dekoracji tekstu (np. podkreślenie).

dekoracja none

dekoracja underline

dekoracja line-through

dekoracja overline

dekoracja blink (tylko Netscape/Mozilla/Firefox i Opera 7)

Transformacja

selektor { text-transform: transformacja }

Natomiast jako "transformacja" należy podać:
  • none - bez zmian
  • capitalize - zamiana pierwszych liter wszystkich wyrazów na wielkie
  • uppercase - zamiana wszystkich liter na wielkie
  • lowercase - zamiana wszystkich liter na małe

Polecenie umożliwia na wybór określonej transformacji tekstu, czyli atrybutów dotyczących zmiany wielkości liter (wielkie/małe) w tekście.

Wyrównanie

selektor { text-align: wyrównanie }

Natomiast jako "wyrównanie" należy podać:
  • left - wyrównanie tekstu do lewego marginesu (domyślnie)
  • right - wyrównanie do prawego marginesu
  • center - do środka (wyśrodkowanie)
  • justify - do obu marginesów jednocześnie (justowanie)

Polecenie pozwala wybrać jeden z możliwych sposobów wyrównania tekstu, czyli jego ułożenia na ekranie.

Wcięcie

selektor { text-indent: wcięcie }

Natomiast jako "wcięcie" należy podać konkretną wielkość wcięcia, używając jednostek długości.

Wcięcie w tekście oznacza dodatkowy odstęp pierwszej linijki w bloku od lewego marginesu (jak tabulator). Stosuje się je, gdy rozpoczynamy nowy akapit (na inny temat).

Cień

selektor { text-shadow: poziom pion rozmycie kolor,... }

Wartości "poziom pion rozmycie kolor" określają własności cienia (wartości "rozmycie" oraz "kolor" nie są wymagane):

  • poziom - przesunięcie cienia w prawo (ujemne wartości przesuwają w lewo)
  • pion - przesunięcie cienia w dół (ujemne wartości przesuwają w górę)
  • rozmycie - promień efektu rozmycia (opcjonalnie)
  • kolor - kolor bazowy efektu (opcjonalnie - jeśli go nie podamy, przyjmie kolor taki, jak sam element)

Wartości "poziom", "pion" oraz "rozmycie" należy podać, używając jednostek długości.

 

Odstęp między wierszami

selektor { line-height: odstęp }

Natomiast jako "odstęp" należy podać konkretną wielkość odstępu między liniami bazowymi wierszy używając jednostek długości. Wpisanie "normal" przywróci wartość domyślną.

Polecenie to pozwala ustalić odstęp pomiędzy liniami bazowymi wszystkich wierszy w bloku. Dzięki temu linijki mogą być bardziej ścieśnione lub rozciągnięte.

Odstęp między wyrazami

selektor { word-spacing: odstęp }

Natomiast jako "odstęp" należy podać konkretną wielkość odstępu między poszczególnymi wyrazami używając jednostek długości. Wpisanie "normal" przywróci wartość domyślną.

Polecenie to pozwala ustalić odstęp pomiędzy wszystkimi poszczególnymi wyrazami w bloku. Dzięki temu wyrazy w linijkach mogą być bardziej ścieśnione lub rozciągnięte.

Odstęp między literami

selektor { letter-spacing: odstęp }

Natomiast jako "odstęp" należy podać konkretną wielkość odstępu między poszczególnymi literami używając jednostek długości. Wpisanie "normal" przywróci wartość domyślną.

Polecenie to pozwala ustalić odstęp pomiędzy wszystkimi poszczególnymi literami w wyrazach bloku. Dzięki temu cały tekst w linijce może być bardziej ścieśniony lub rozciągnięty.

Białe znaki

selektor { white-space: sposób }

Natomiast jako "sposób" należy podać:
  • normal - zamiana kilku sąsiadujących ze sobą spacji na jedną; wiersze są przełamywane automatycznie na końcu szerokości strony (domyślnie)
  • pre - umożliwia wyświetlenie wielu spacji obok siebie; wiersze są przełamywane po napotkaniu znaku nowej linii - klawisz Enter (tekst preformatowany)
  • nowrap - tryb identyczny jak "normal" z tym, że nie pozwala na przełamanie wiersza (przejście do następnej linii), aż do napotkania znacznika <br />
  • pre-wrap - (CSS 2.1) pozwala wyświetlić kilka sąsiadujących spacji; wiersze są przełamywane po napotkaniu znaku nowej linii - klawisz Enter - oraz automatycznie na końcu szerokości strony (Opera 7.5, Firefox 3, Chrome, Konqueror)
  • pre-line - (CSS 2.1) jak wyżej z tym, że sąsiadujące spacje są zamieniane na jedną

Polecenie pozwala sterować wyświetlaniem spacji na ekranie. Domyślnie nie jest możliwe postawienie obok siebie kilku spacji, ponieważ zostaną one automatycznie zamienione na jedną.

Super User
Kategoria:

Selektory

To właśnie dzięki selektorowi możemy przypisać wybranemu elementowi konkretny styl. Selektory wykorzystywane podczas tworzenia własnych arkuszy stylów mogą przybierać różne formy. Specyfikacja przewiduje wykorzystanie następujących rodzajów selektorów:

- selektory proste,

-selektory uniwersalne,

-selektory potomka,

-selektory dziecka,

-selektory sąsiednie lub rodzeństwa,

-selektory identyfikatora,

-selektory klasy,

-pseudoklasy,

-pseudoelementy.

Selektory proste

Konstrukcja stylu wykorzystującego selektor prosty nie należy do zbyt skomplikowanych i wygląda tak jak na poniższym przykładzie.

P

{

color:red;

font-size:14pt;

}

Selektory uniwersalne

Styl zaprezentowany poniżej jest przykładem selektora prostego i odnosi się tylko do elementów zamkniętych pomiędzy znacznikami <p></p>.

P

{

color:red;

font-size:14pt;

}

W związku z tym wszystkie inne elementy, np. nagłówki czy tabele, nadal będą formatowane w sposób domyślny. Oczywiście sytuacja taka jest zupełnie poprawna i dzięki temu praca z CSS jest bardzo prosta i przyjemna.

Zdarza się, że zachodzi potrzeba zdefiniowania jakiegoś typu formatowania w ten sposób, aby zadziałał on na cały dokument. Bardzo dobrym przykładem takiej sytuacji może być tło, które zazwyczaj powinno być identyczne dla całego dokumentu. Odpowiedni styl może przyjąć następującą postać:

*

{

background-color:white;

}

Selektory "potomka"

W przypadku selektora „potomka” najlepszym rozwiązaniem jest rozpoczęcie jego omawiania od konkretnego przykładu. Dzięki temu działanie tej konstrukcji powinno być znacznie bardziej zrozumiałe.

Przykładowy styl dla nagłówka stopnia pierwszego wygląda tak jak w poniższym przykładzie:

H1

    {

    font-size:20pt;

    }

Jeżeli chcemy, aby jakiś fragment tego nagłówka był sformatowany według innych zasad, to należy arkusz uzupełnić o następującą konstrukcję:

H1 SPAN

    {

    font-size:10pt;

    }

Selektory "dziecka"

Selektory dziecka są wynikiem zależności panujących pomiędzy poszczególnymi znacznikami języka HTML. Przykład opisanego selektora znajduje się poniżej.

P > SPAN

{

font-style:italic;

text-decoration:underline;

color:green;

}

Dany styl zadziała w przypadku, gdy wewnątrz bloku tekstu zostanie umieszczony znacznik <span></span>.

Selektory "rodzeństwa"

Również w przypadku tego typu selektorów opieramy się na zależnościach obowiązujących w języku XHTML/HTML. Na podstawie tego rodzaju selektora możemy przypisać styl elementowi bezpośrednio sąsiadującemu z innymi. By warunek został spełniony, oba selektory muszą mieć wspólnego „rodzica”. Przykładem takiego selektora jest poniższy listing.

P + SPAN

{

font-style:italic;

text-decoration:underline;

color:green;

}

Zgodnie z tym, co napisałem powyżej, znaczniki <p> oraz <span> muszą ze sobą sąsiadować.

Identyfikatory

Dotychczas opisane selektory pozwalały na przypisanie danego formatowania wszystkim elementom odpowiadającym użytemu selektorowi. Przykład stylu zamieszczony poniżej określał, iż wszystkie akapity powinny zostać sformatowane za pomocą czcionki o kolorze zielonym i wysokości 14pt.

P

{

color:green;

font-size:14pt;

}

Twórcy kaskadowych arkuszy stylów od samego początku dostrzegli konieczność zróżnicowania podobnych elementów, w efekcie czego wprowadzili identyfikator — id.

Klasy

Klasy są kolejnym podstawowym pojęciem w kaskadowych arkuszach stylów. Budowa klasy ma następującą postać:

selektor.nazwaklasy

    {

    font-size:12 pt;

    color:green;

    }

Zwróć uwagę na fakt występowania kropki po selektorze lub przed nazwą klasy. Jest to element obowiązkowy i bez tego dalsza praca nie miałaby większego sensu.

Dokładniejsza analiza uniwersalnych definicji klas oraz identyfikatorów prowadzi do wniosku, że w działaniu niczym się one nie różnią. Jednak specyfikacja zakłada, że dany identyfikator może wystąpić tylko raz w całym dokumencie, natomiast klasę można powielać do woli. Oczywiście najczęściej używane przeglądarki w tym przypadku nie są do końca zgodne ze specyfikacją, dlatego identyfikatorów, podobnie jak klas, możemy używać tyle razy, ile razy uznamy to za konieczne. Działanie takie jest błędem, ale nie wpływa na poprawność działania strony.

Pseudoklasy

Specyfikacja CSS przewiduje kilka ściśle określonych klas pozwalających na formatowanie niektórych elementów dokumentu. Do najpopularniejszych z całą pewnością zaliczają się pseudoklasy odsyłaczy :link oraz :visited. Poniżej zamieściłem przykładowy arkusz wykorzystujący obie pseudoklasy w połączeniu z selektorem A.

A:link

    {

    color:red;

    }

A:visited

    {

    color:green;

    }

Niestety, życie bywa trudne i większość nowoczesnych stron wymaga stosowania na nich odnośników o zróżnicowanej wielkości lub wyglądzie. Na szczęście w specyfikacji CSS znajdziemy sposób na zróżnicowanie odnośników na stronie. Do wykonania tego zadania wystarczy połączyć zdobyte wcześniej informacje o klasach oraz pseudoklasach.

Pseudoelementy

Ciekawą grupę selektorów stanowią pseudoelementy, które pozwalają nam na przypisanie kolejnych wymyślnych stylów do elementów strony WWW.

Pseudoelement :first-letter pozwala na formatowanie pierwszej litery w bloku tekstu. Przykładowy arkusz spowoduje powiększenie pierwszej litery do wielkości 100 punktów i nadanie jej koloru czerwonego.

P

    {

    color:navy;

    font-size:30pt;

    }

P:first-letter

    {

    color:red;

    font-size:100pt;

    }

 

Super User
Kategoria:
DIVy

Definicja i użycie

Znacznik <div> definiuje podział lub sekcję w dokumencie HTML.

 

Element <div> jest często używany jako kontener dla innych elementów HTML w stylu CSS lub do wykonywania niektórych zadań za pomocą JavaScript.

Element <div> jest bardzo często używany razem z CSS, do układania strony internetowej.

<div style="background-color:lightblue">
  <h3>This is a heading</h3>
  <p>This is a paragraph.</p>
</div>

Znalezione obrazy dla zapytania DIV

Super User
Kategoria:

Wewnętrzny arkusz stylów

<head>

(...)

<style type="text/css">

/* <![CDATA[ */

selektor { cecha: wartość; cecha2: wartość2... }

selektor2 { cecha: wartość; cecha2: wartość2... }

(...)

/* ]]> */

</style>

(...)

</head>

Gdzie w sposób wyróżniony zaznaczono elementy składowe wewnętrznego arkusza stylów. Natomiast w miejsce kropek (...) można wpisać dalsze polecenia.

Selektorem może być praktycznie dowolny znacznik, np. p (akapit), h1 (tytuł), td (komórka tabeli) i inne. To właśnie elementom, które znajdują się w kodzie źródłowym, pomiędzy tymi znacznikami, nadajemy atrybuty formatowania opisane w arkuszu.

Jako "cecha" (w deklaracji stylu - powyżej) należy wpisać o jakie konkretnie atrybuty formatowania nam chodzi (opisane w kolejnych rozdziałach).
Natomiast jako wyraz "wartość" wpisujemy dokładną wartość atrybutu.

Można go zastosować, gdy elementy które pragniemy poddać formatowaniu, występują wielokrotnie na stronie i wszystkim chcemy nadać takie same atrybuty (inne niż domyślne). Na przykład chcemy, aby wszystkie wykazy miały automatycznie kolor niebieski. Wystarczy wpisać odpowiednią deklarację stylów w arkuszu (w treści nagłówkowej) i nie trzeba już nic dopisywać przy samym elemencie.

 

Zewnętrzny arkusz stylów

 

<head>

(...)

<link rel="Stylesheet" type="text/css" href="/style.css" />

(...)

 

</head>

Gdzie "style.css" jest zewnętrznym arkuszem stylów. Natomiast znaki (...) oznaczają inne polecenia, które zwykle pojawiają się w nagłówku dokumentu

 Dzięki temu, za pomocą tego jednego arkusza, wszystkie nasze strony w obrębie całego serwisu mogą mieć pewne wspólne cechy. Dodatkowo jeśli w ostatniej chwili zdecydujemy się zmienić np. rodzaj czcionki na wszystkich stronach, możemy to zrobić, modyfikując jedynie zewnętrzny arkusz stylów, bez konieczności zmiany każdej strony osobno. Pozwala to zaoszczędzić mnóstwo czasu (zwłaszcza niezdecydowanym)

Deklaracje stylów zawarte w zewnętrznym arkuszu, zostaną automatycznie przeniesione do podanej strony (podczas jej wyświetlania). Wszystkie podstrony serwisu z osadzonym w swoim nagłówku takim poleceniem, uzyskają wygląd, określony w załączonym arkuszu stylów.

 

Super User
Kategoria:
Formularz HTML

Miejsca, w których użytkownik mógłby wpisać dane.

Formularze w internecie używane są w wielu miejscach - wyszukiwarka, Facebook, czy Gmail - wszędzie mamy do czynienia z miejscami, gdzie możemy coś wpisać i wysłać dalej.

Jak widać, na niebiesko zaznaczyliśmy opisy poszczególnych pól formularza. Na zielono elementy, gdzie można wpisać tekst w jednej linijce, na brązowo pole do wpisywanie dłuższego tekstu, a kolorem różowym zaznaczyliśmy przycisk do wysyłania formularza.